صد تا به راست ، پنچاه تا به چپ

در آرزوي شهادت:

#خاطره_طنز

 صد تا به راست ، پنجاه تا به چپ‏

ما يك عده بوديم كه عازم جبهه شديم.  نه سازماندهي درستي داشتيم و نه سلاح و توپ و خمپاره و... رسيديم به اهواز. رفتيم پيش برادران ارتشي و از آنها خواستيم تا از وجود نازنين ما هم استفاده كنند! فرمانده ارتشي پرسيد: خُب، حالا در چه رسته‏ اي آموزش ديده‏ ايد؟

همه به هم و بعد با تعجب به او نگاه كرديم. هيچ كس نمي‏دانست رسته چيست؟! فرمانده كه فهميد ما از دَم، صفر كيلومتر و آكبند تشريف داريم، گفت: آموزش سلاح و تيراندازي ديديد؟ با خوشحالي اعلام كرديم كه اين يك قلم را  وارديم.

ـ پس اين قبضه خمپاره در اختيار شماست. برويد ببينم چه مي‏كنيد. ديده‏ بان گزارش مي‏دهد و شما شليك كنيد. برويد به سلامت!

هيچ كدام به روي مبارك خود نياورديم كه از خمپاره هيچ سررشته‏ اي نداريم. رحيم گفت: ان‏شااللّه به مرور زمان به فوت و فن همه سلاح ‏هاي جنگي وارد خواهيم شد. 

كمي دورتر از خط مقدم خمپاره را در زمين كاشتيم و چشم به بي‏سيم‏ چي دوختيم تا از ديده ‏بان فرمان بگيرد. بي‏سيم ‏چي پس از قربان صدقه با ديده‏ بان رو به ما فرمان «آتش» داد. ما هم يك گلوله خمپاره در دهان گل و گشاد لوله خمپاره رها كرديم. خمپاره زوزه‏ كشان راهي منطقه دشمن شد. لحظه‏ اي بعد بي‏سيم ‏چي گفت: ديده‏ بان مي‏گه صد تا به راست بزنيد!

همه به هم نگاه كرديم. من پرسيدم: يعني چي صد تا به راست بريم؟

رحيم كه فرمانده بود كم نياورد و گفت: حتماً منظورش اين است كه قبضه را صد متر به سمت راست ببريم.

با مكافات قبضه خمپاره را از دل خاك بيرون كشيديم و بدنه سنگينش را صد متر به راست برديم. بي‏سيم ‏چي گفت: ديده‏ بان مي‏گه چرا طول مي‏دين؟

رحيم گفت: بگو دندان روي جگر بگذاره. مداد نيست كه زودي ببريمش!

دوباره خمپاره را در زمين كاشتيم. بي‏سيم‏ چي از ديده ‏بان كسب تكليف كرد و بعد اعلام آتش كرد. ما هم آتش كرديم! بي‏سيم‏ چي گفت: ديده بان مي‏گه خوب بود، حالا پنجاه تا به چپ بريد! با مكافات قبضه خمپاره را در آورديم و پنجاه متر به سمت چپ برديم و دوباره كاشتيم و آتش! چند دقيقه بعد بي‏سيم‏ چي گفت: مي‏گه حالا دويست تا به راست! ديگر داشت گريه‏ مان مي‏ گرفت. تا غروب ما قبضه سنگين خمپاره را خركش به اين طرف و آن طرف مي‏ كشانديم و جناب ديده ‏بان غُر مي‏زد كه چرا كار را طول مي‏دهيم و جَلد و چابك نيستيم.

سرانجام يكي از بچه‏ ها قاطي كرد و فرياد زد: به آن ديده‏ بان بگو اگر راست مي‏گه بياد اينجا و خودش صد تا به راست و دويست تا به چپ بره!

 بي‏سيم ‏چي پيام گهربار دوستمان را به ديده‏ بان رساند و ديده‏ بان‌كه معلوم بود حسابي از فاصله افتادن بين شليك‏ ها عصباني شده، گفت كه داره مي‏آد.

نيم ساعت بعد ديده‏ بان سوار بر موتور از راه رسيد. ما كه از خستگي همگي روي زمين ولو شده بوديم، با خشم نگاهش كرديم.

ديده‏ بان‌كه يك ستوان تپل مپل بود، پرسيد: خُب مشكل شما چيه؟ شما چرا اينجايين. از جايي كه صبح بوديد خيلي دور شدين!

رحيم گفت: برادر من، آخر هي مي‏گي برو به راست. صد تا برو به چپ. خُب معلوم كه از جايي كه اوّل بوديم دور مي‏شيم ديگه.

ستوان اول چند لحظه با حيرت بروبر نگاهمان كرد. بعد با صداي رگه‏ دار پرسيد: بگيد ببينم وقتي مي‏گفتم صد تا به راست، شما چه کار مي‏كردين؟

ـ خُب معلومه، قبضه خمپاره‌ رو در مي‏ آورديم و با مكافات صد متر به راست مي‏ برديم!

ستوان مجسمه شد. بعد پقي زد زير خنده. آن‌قدر خنديد كه ما هم به خنده افتاديم. ستوان خنده‌خنده گفت: واي خدا! چه قدر بامزه، خدا خيرتان بده چند وقت بود كه حسابي نخنديده بودم. واي خدا دلم درد گرفت.

ما كه نمي ‏دانستيم علّت خنده ستوان چيه، گفتيم: چرا ميخندي؟

ستوان يك شكم ديگر خنديد. بعد خيسي چشمانش را گرفت و گفت: قربان شكل ماه‏تان برم، وقتي مي‏ گفتم صد تا به راست، يعني اين‌كه با اين دستگيره سر خمپاره را صد درجه به راست بچرخانيد، نه اينكه كله‏ اش را برداريد و صد متر به سمت راست ببريدش! و دوباره خنديد.

فهميديم چه گافي داديم. ما هم خنديديم. دست و بالمان از خستگي خشك شده بود، اما چنان مي‏ خنديديم كه دلمان درد گرفته بود

کاتب شهدا

شوخي هاي خاکي